Ey benim, bir türlü baþ edemediðim gönlüm. Böyle giderse, iþimiz var seninle. Uðraþýyorum! Ben ne kadar uðraþsam ‘da, sen piþmiþ aþýma su katýyorsun. Ah. Gönlüm ah.. Neden ben hiç, laf dinletemiyorum sana.
Ben. Direniyorum! Sense beni, taþtan taþa, çarpýyorsun. Eziyor, ezdiriyorsun beni… Beni sen her zaman, gülünç durumlara düþürüyorsun nedense. Gönlüm! Neden bir kez olsun, þu yüzümü güldürmüyorsun? Ne yapacaðým ben seninle. Ey þeytana uyup, beni onun sözlerine deðiþen Vefasýz, gönlüm…
Denedim. Hem de ben, pek çok defalar denedim. Aklýma, sordum! Artýk ben þuna uymayayým, aklýmýn dediðini yapayým dedim. Dedim de, demesini ben! Yine’ de ben, aklýmýn dediðini yapamadým. Sen, nasýl bir þey nasýl bir þeysin? Gönül.. Sen nasýl bir þeysin…. Beni bana düþman ediyor, bütün duygularýmý alt üst ediyorsun.
Gönlüm sen, sen, benim deðil, þeytanýn dostu olmuþsun. Düþünüp! Ne zaman, istediðimi yapmaya kalkýþsam! Sen, aramýza! Hep kara kedi gibi, þeytaný sokuyor, istediðimi yaptýrtmýyorsun. Ben, kapýdan kovuyorum! Sense þeytaný, pencereden sokuyorsun. Bu kadarý ‘da, fazla! Ya o, ya’ da ben, artýk gönlüm.
18 Mart Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.