AŞKIMIZ

Þehir efsanesi bile deðildi aþkýmýz,
ne sen vardýn ortalarda ne de ben.
Ben maviye sevdalýydým,
Sen bilmem neye?
Kâh denize dalardým,
Kâh gökyüzüne,
en çokta gözlerine dalardým be sevgili.
Þehrin bütün çocuklarý bilirdi sanki beni!
Az mý dolaþtým divane gibi sokaklarý.
Aralarýnda beni aðlarken görenler de olmuþtur,
En çokta deniz kenarýnda…
Bazý yerler benimdi sanki!
Kimseler oturmazdý,
Benim oturduðum kayalara.
Þarkýlarý o kayalarda sevdim biliyor musun?
‘’akþam oldu hüzünlendim ben’’ diye baþlayan naðmeleri.
Her grup vaktinde sen vardýn aklýmda,
kýzýl ve maviydi hayallerim.
Herkes bir þeyler karalamýþtý kayalara,
hatýrladým da birini þöyle diyordu;
keþke saklaya bilseydik çocukluðumuzda ki
neþenin birazýný bu günlere.
gülüyorum þimdi acý acý kendime,
ne neþesi be sevgili,
keþke sen de saklayabilseydin yüreðinde beni,
benim seni sakladýðým gibi…
Sosyal Medyada Paylaşın: