Bucak

adý aþktý da,
yar; eþ anlamlýydý.
yarýlýrdý, eþilirdi
ne aslanlar parçalanýrdý.
belliydi yatýþýyla !


sabýr, sadakatin oðluydu mesela;
tam o yardan intihar ederdi,
tüm sülalesi, asýlýrdý boþluðun dar aðacýna.
dipsiz derinde, yaþam devam ederdi.
kalbinin atýþýyla !


düþerdi DÜN de bir uçuruma,
gözyaþý donardý da,
tuz buz olurdu tüm geçmiþ.
BUGÜNE saplanýrdý bir YARIN kalmýþlýk,
güneþin batýþýyla !


düþler, düþlerin yamacýnda !
biz seyirciydik ama,
ne al kýþlar yaðardý daðlara
ne çiçekler açardý o bahar.
kal kýþýyla, yatýþýyla.


sonuçta bir YARIN kalmýþlýktý aþk;
aslanýn parçasýyla neden gurur duyardýk?
biz beklerken vurduk sabaha.
bak bir þey kalmaz da;
sonsuzluðun katýþýyla.


hadi; aþk olsun adý.
kaldýðýmýz kadar sevebiliriz dünyayý;
ya da kaldýrdýðýmýz kadar yar çekimini.
ve baþkalarýnýn hayatlarý, tüketiyor ömrümüzü.
bize geri satýþýyla.


böylesi bir savaþta bir caný düþürdüm
içimden mesela,
küt etti en derinim.
cananýn caný gitti, aný kaldý.
þimdi her yer yalnýzlýðýmýn ucu bucaðý.


| emrah nargöz
| 3 mart 2016 perþembe, 20:22, ardahan.
Sosyal Medyada Paylaşın: