Bahar bildim, dünyamý. Yavaþ, yavaþ patlar dedim gözelerim. Sonra, yapraklanýr Sonra olur dedim, meyvelerim. Nereden bilebilirdim’ ki nisanda dolu yaðacaðýný! Kýraðý, vuracaðýný! Bilemedim’ de, dünyamý kararttým. Yaþamadým, ben.
Önce, dalým. Sonra gövdemden, yarýldým. Ve ben! Fýrtýnalara dayanamadým, belimden özümden kýrýldým. Dünyamý rezil ettim. Bir bahar daha, yaþayamadým. Gülemeden ömrümün hazanýna geldim.
Yakýn, durdum. Düþtüm, derin dipsiz bir kuyuya. Geçmedi bir kervan’ ki, tutsun elimden çýkarsýn dýþarýya. Kapýsýna kul köle etsin, ya’ da baþýna taç etsin. Ben hep, kendime kýzdým aðladým. Ve sonunda! Kendi, gözyaþlarýmda boðuldum. Ne bilen oldu, ne de soran.
29 Þubat 2016 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.