Ýyiydi o gün, çok neþeliydi. Kâþif gibi hissediyordu Belli ki kendini. Bir dikene anlatmalýydý derdini… Yüzünün coðrafyasýna Þiir sancýsý düþmüþ kýz. Dayayýp ellerini çenesine, Gelincik bürünmüþ baharýn Üç yanýna birden baktý. Mih’rin doðuþu ile batýþýndaki, Özlem; bitimsiz damlayýnca Mavi okyanusuna, Zehir zemberek yürüdü Umut düðümleri yalnýzlýðýna. Ahh dedi ahhhh. O da olsaydý burada, Tutuþsaydýk el ele Nazar etseydik güle bülbüle… Kalktý oturduðu yerden usulca, Bir afaka baktý sevda büyüten, Bir daðlara baktý, bulutlarla öpüþen, Çözüldü dizlerinin baðý, Yýðýlýp kaldý oracýkta…. Bir al düþtü mendile. Kiraz çiçeklerini görmedi bile. Akkýz dikenleri ile seviþen...!
Müþteba Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.