Hep mi Ağlamalı İnsan

Ne kadar da çok sevinmiþtin doðurduðunda beni
Deðil mi anacýðým?
Bembeyaz kundaklara sardýðýnda
Ne çok düþ sýðdýrmýþtýn beþiðime...

Beyaz geceleri giyinmiþtin, sallarken kucaðýnda ninnilerle
Hayaller koymuþtun hayallerinin üstüne
Gözünden bile sakýnýmýþtýn, adým adým yol alýrken hayata
Ne yedirsem, nasýl beslesem de boy atsa fidaným diye
Parçalamýþtýn kendini gönlünün askeri için...

Yaþam çok hýzýlý, bak hemen büyüttü bizi...
Günler, günleri devirdi, aylar, aylarý
Yýllar birbiriyle yarýþtý, sonunda kocaman olduk ikimiz de...

Gözüne kýyamadýðýn fidanýndým artýk senin
Dualarla öpüp kokladýn, askere uðurladýn
Ve baþladýn arkamdan gün saymaya
Gecen-gündüzün iç içe girmiþti
Karýþtýrýrmýþtýn güneþin doðduðu zamaný
Gözünde yaþ, dilinde dua, bekleyip durmuþtun
Perdesi yýrtýk camýn önünde sabahlara kadar...

Deðiþen bir þey yoktu hayatýnda anacýðým
Doðurdun, sevinçten aðladýn
Büyüttün asker ettin, yol gözledin, yine aðladýn...
Çünkü yaðmur gözlüydün sen de bütün analar gibi
Dolaþýp dururdu baþýnýzda hiç eksilmeyen bulutlar...

Duysaydýn ki, beyaz kundaðým
Olmuþtu vatan topraðýnda kýrmýzý bayraðým
Nasýl aðlardýn kim bilir, defalarca topraðý öpen oðlun için
Yýrtardýn yeri-göðü, taþardýn ruhundan...

Aðlama anacýðým! Sýðdýr kendini yüreðine
Kundaðýmýn ölçüsü deðiþti, boyuma göre kefenimi biçtiler
Adýma vatan þehidi dediler...Ne mutlu, ne güzel!..
Birazdan verecekler kucaðýna, sabýrlý ol!
Ýlk þehit anasý sen deðilsin ki, unutma bunu!..

Düþtüm diye topraða, isyan etme, aðlama!
Aðlarsan utanýrým, ölürüm kahrýmdan
”Düþün altýndaki binlerce kefensiz yataný”
Bizim için, bu vatan için can verdi onlar
Sen de sarýl acýna!..

Görüyorsun anacýðým, ne gözden yaþ eksiliyor
Ne yürekten acý...
Bir can vermiþ Tanrý ki, kederi çok, sevinci az
Anlayacaðýn, deðiþen bir þey yok anacýðým
Doðarken de, ölürken de
Aðlýyor insan...

Rukiye Çelik/ANKARA
27 Þubat 2016

Sosyal Medyada Paylaşın: