Web Zaman Damgası

Kök Hücrelerime Kadar Dolan Anne Kokusunu Özledim

Gökyüzüne müptela bütün gülüşlerim sustu o an
Anne sesli çığlıklarım yetmiş kat yerin dibine gömülürken
Sekiz kasıma kaç kez çizik attı kanlı gözyaşlarım
Unuttum
Unutmak isterken acımı baba evinin bir köşesinde
Annemin sımsıcak ninnileriyle sessizce
Eee eee diye uyuttum
Uyutmaya çalıştıkça yüreğime kaçan hıçkırıklara boğuldum
Âhhh anne sen gittin gideli daha çok yoruldum
Tükendim anne
Tükendiiimmm...




Şimdi hangi kelimeye dokunsam
Hangi ünlemi, bağlacı konuştursam
Bilmiyorum...
Olmuyor artık anne
Olmuyor
Şiirlerim de sustu
Yüreğim de
O çocuksu kahkahalarım da
Öyle garip bi haldeyim ki annem
Ne yaşayasım var
Ne de ölesim...




Belki kötü bir rüyadır bu annem
Çıkar gelirsin şimdi
Ben kaçak çayı demlerken
Sen peynirli gözleme yaparsın
Donatırım masayı
Allah ne verdiyse
Gülüşe, gülüşe yaparız kahvaltımızı
Tuğbiş bağımıza yaslanmışken
Sımsıkı sarılırız
Ben yine cenneti kucaklarım annem kokunu ala ala...




Âhhh annem bahcemdeki çiçekleri ne cok
severdin
Sırf ben elceğizlerimle diktim diye
Birde havuzdaki balıklarımı nasıl da hayranlıkla izlerdin saatlerce
Yaramazı hiç tanımadın anne
Inan onu tanısaydın en az benim kadar severdin
Biliyorum anne o da seni çok severdi ....









nagihan