Onurum'dan Ağladım...
Akşamdı, kardı hava, ayazdı...
Elinde bir bardak çay’la yaklaştı yanıma, Çay demledim sana,İyi gider dedi bu havada, Öylece uzakları seyrediyordum ellerim koynumda... Neyin var senin dedi, Hiç dedim,’Hiç bir şeyim yok’ dedim, Yalan mı söyleseydim, Hiç birşey’siz değilmiydim, Şöyle sol tarafımdan,Hani sancıyan Hani ağrıyan yanımdan uzatıp yüzünü yüzüme, Sen ağlıyorsun dedi, o birden titreyen sesiyle, Yo Hayır, Vallahi ağlamıyorum dedim, Sadece gözlerimden biraz yüzü geçti o kadar, O ’yüz’den böyle nemlendim, Seslenmedi... Üşürsün burada içeri geç istersen dedi, Dudaklarım titriyordu, Belli etmemek için dudaklarımı dişlerime kenetledim, Seslenmedim... Tekrar yüzünü yüzüme çevirip baktı, Bak işte ağlıyorsun, neden yalan söylüyorsun dedi, Soğuk gözlerime vurmuştur, ’Ondan’ dır dedim, ’Ondanmı’dır dedi, ’Ondan’mı böyle ağlıyorsun dedi, Belli etmeden ellerimle yüreğimi avuçladım, Zaten bir daha dokunsa ağlayacaktım, Daha fazla tutamadım, gözlerimi kapadım, Öksüre öksüre,ciğerlerim söküle söküle ağladım... Ellerini omuzuma pençeleyip yönümü yönüne çevirdi, Başımı öne eğdim, Madara olmuştum zaten, görmesin istedim, Parmak uçlarıyla çenemden tutup başımı kaldırdı, Gözlerime baktı, kan çanağıydı gözlerim, Bakınca oda ağladı... Olurmu ulan! olurmu dedi, Gözlerine baktım, durdu, nefesini tuttu, Sonra konuştu...Olurmuş ulan olurmuş! Bir insanı ağlatan sadece yenildiği savaşlar değil, Ayaklar altına alınan onuru’ymuş dedi... Evet, işte öyle, Ben ağladıysam,senin savaşına yenildiğime değil, Ayaklar altına aldığın onur’uma ağlıyordum... Ahmet Özhan Uygun © |
çok güzeldi şiiriniz kutlarım sevgiyle kalın...