sahnede hüzün sen susuyor ben demleniyorum hüznü azar azar
sol yanýmda temkinli iyimserlik saðýmda keder karþýmda siyah bir perde hapsederken sensizliðe beni yokluyorum gözucuyla saati geç olmuþ zaman hemen gitmem gerek ya allah bismillah diyerek
aðýraksak adýmlarla omuzumda yüküm
hava çok soðuk aldýrýþ etmeden yüreðimdeki ayaz kesiðine soluklanmadan sana yürüyorum
arka sokakta öksüz çocuklar çýlgýnca mutluluðu oynuyorlar
bi’ ara durdum bu ne çocuklar diye sordum biri; - sorma bey amca, içimizde üþüyen yaralar var diðeri; - az sonra karlar da yaðar, hadi bekleme sen git evine öteki; - sevdiðine bizden selam söylemeyi de ihmal etme
ve karlar lapa lapa düþtü ben sana yürüdüm ayak izlerimden belli sana geldiðim yok baþka ayak izi saymazsak aþk izini
týrmanýrken yokuþu çözüldü dizimin baðý hadi demlediysen karanfil kokulu hüznü ben sende, suskunluða sen bendeki kedere doldur da içelim içelim içelim
aaah unutmuþum bak bu senin sokakta çocuklar verdi beyaz bir mendil içinde sana ait sevgiler vardý
Efkan ÖTGÜN Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.