Yılan

Kendi ellerimle
deþiyorum yüzümü
eskiden var olmuþ bir kuyuya iter gibi...

kendi ellerimle deþiyorum...

ne geçmiþ ki
hala içerde duyduklarým var
hiç unutmadan tekrarlayan.

Yalnýzlýðý almýþým
ayrýþmýþým kalabalýklardan

Bayýrlardan aþaðýya düþen bir çýð
kalemi saplamak gibi acýndýrýþa
aklýmda konuþan þey susamak...

Ellerime yazdým
her geçen gün
eriyen zaman
izlediðim gölgeler

örümcekler besliyorum içimde
üst üste yýðýnlarca...

þimdi konuþma vakti ölçütlerle
hangi sýnýra kadar dolabilir sevmek
çiçek kaç yapraða deðin açabilir

ben kaç kez daha dirillebilirim
kaç gizliyi saklayabilirim eteðimin altýnda
bir itiraf dudaklarýmda titrer ...

ölüyoruz
kanýn rengi vuruyor
gökyüzündeki aðaçlara
bir çocuðum þimdi...

kül dolu genzim
geçmiþin ve geleceðin yanýklarýndan

gözbebeklerimde eski bir korku
bir kaygý gecesi ...

onayladým kafeste
kendi iç örgülerimde yitiþ
belkemiksiz güvence içinde

þüpheyle kývranan ayna
yüzümün yarýsý koðuþ
yüküm sýrtýmda
ve ben kendinin katili
müebbetlik bir suçlu...



Sosyal Medyada Paylaşın: