Ayrılığın Korkusu

Karanlýkta, sislerin içinde bir otobüs
Oraya neden geldiðimi bilmeden bakakalmýþým
Sonra sen çýkýverdin içimden
Otobüse doðru ilerliyordun
Aðýr aðýr yürüyordun, hiç arkana bakmadan
Ayak izlerin oluþuyor belli belirsiz, sonra siliniyordu
Hareket edemiyor, sessizce bakýyordum..

Sonra yavaþ yavaþ kaybolmaya baþladýn
Birden omzumda bir hareket hissettim
“MEZARLIKTAN ÇIKAN ELLER”
evet, o an beynimde ýþýklý yazýlarla beliren buydu..
beni arkaya, sensiz karanlýklara çekiyorlardý.
Baðýrýyordum, gitme, n’olur gitmeee….!
Çekmeye devam ediyorlardý.
Bir ýþýk vardý, içinden geçtim, bitiþinde bir uçurum.
Karanlýðýna býraktým kendimi, dibi belirdi çarptým.
Baþýmda bir aðrý býçak gibi kesiyordu içimi..

Gözlerimi açtým, yolda durmuþ gidiþini izliyordum.
Beynimin oynadýðý bir oyundu, sadece anlýk bir oyun.
Sen vardýn ilerde,
Hiç arkana bakmadan uzaklaþýyordun benden.
Þakaklarým zonkluyor, avuçlarým terliyordu.
Bir sürü insan vardý etrafýmda, maskeli yaratýklar.
Hepsinin gözleri parlýyordu.
Ýyice gözden kaybolmuþtun.

Birden omzumda bir aðýrlýk hissettim!
Kalbim parçalanmýþtý sanki.
Tüm vücudum buz kesti aniden
Eller geldi aklýma; “MEZARLIKTAN ÇIKAN ELLER”
Gitme diye baðýrmak istedim peþinden,
N’olur gitme!
Ama aðzýmý bile açamadým.
Birkaç damla gözyaþý sadece…
Sonra, sensizlik.. Yine, KARANLIK…!


Sosyal Medyada Paylaşın: