kara kýþýn ortasýydý
gökten yere kar yaðýyor
yerden göðe ar havalanýyordu
lâðýmlar açýlmýþtý sur duvarlarýna(?)
kýzýl bir karanfil gibi düþüyordu
kar üstüne cesetler
yuvalarýný terkeden kuþlar aç kalmýþ
camilerin saçaklarýnda üþüþüyordu...
ölü bedenler kokuþmuþ
vakitsiz gelen azrailin týrpanýyla biçilmiþ
kül rengine dönmüþ gül yüzlü çocuklar
tomurcuk iken solmuþtu...
ey çocuk; sanki buymuþ gibi alýn yazýn
emperyalist uçaklarýn, füzelerin
acýmasýz bombardýmanýnda yýkýlmýþ
sýkýþýp kalmýþsýn altýnda enkazýn!
saray sofralarýnda yenilip içilen
etlisi butlusu, sütlüsü tatlýsý
aðalarýn, beylerin konaklarýnda
daha görkemlisi, daha inatlýsý!
nerede, nasýl, niçin, kimi
hangi suçtan yargýlayacaktýnýz,
nasýl sorgulayacaktýnýz
cinnet içindeyken hekimi, hakimi?!
hastane, okul, öðrenci öðretmen
yoksul, yaralý, hasta, çoluk çocuk demeden
cehennem yaðdýrýyordu ateþe dönmüþ namlular;
camiler, ambulânslar bile kurþunlanýyordu...
vahþidir doðunun doðasý, el deðmemiþ bakir,
havasýndan suyundan, daðýndan taþýndan,
topraðýndan aðacýna dalýna, çiçeðine
balýndan, insanýn genlerine geçmiþ yasasý!
maskelenmiþ yüzlerde bin yýllýk feodal sancýlar
kimi aða, kimi bey, kimi fakir, kimi hâkir
çetrefilli beyinlerde kývrýlmýþ arabesk hüzünler
çatýlarda uzun namlulu, donanýmlý keskin niþancýlar!
gayrý hayýr gelmez
ne camiden ne kiliseden(!)
gömülmüþ kendine, dibe çökmüþ insanlýk
ses çýkmýyor kimseden?!
bu nasýl bun, nasýl budun
elekte un, felekten hun(?!)
sanki herkes halinden
son derece memnun(!)
ne demokrasiden hayýr var ne seçimden
duydukça mazlumlarýn ahýný
alýp elinden zalimlerin silahýný
beynine beynine sýkmak geliyor içimden!
ne bir baþkasýný ne de kendimi tanýyorum;
uzak bir gezegenden yenice inmiþ gibi yeryüzüne
gördükçe akýl almaz vahþetini insanýn
insanlýðýmdan utanýyorum!...
Þaban AKTAÞ
14.02.2016 - 07.55