Günler var, haftalar var… Hemen geçer mi kalýcý olanlar? Bu ne? Bu mu? Hiç hürmet görmeyen, Ýtilip kakýlan, Þamar oðlaný olan, Devamlý hor görülen, Durmadan dayak yiyen… Kadýnlarýmýzýn günü! Bu, Sevgililer Günü; Adý güzel, Ama ya içeriði? Ýçi boþ, Ruhsuz, Renksiz, Dili ucu sözü! Peki buna ne dersin? Bu da; kahýr yükü, Gecesi acý, Gündüzü gözyaþý, Dert üstüne dert… Anneler günü! Ya bu? Hayatta kalabilmek için, Durmadan koþturan, Ekmek parasý için, Namerde muhtaç olmayan, Acýlarý içine akýtan, Evinin direði “Babalar günü!” Günler, günler, günler… Ruhsuz günler, Ýçi boþ zamanlar, Riya kokan anlar! Maskeli sözler! Vampir gözler!
Kazým Öztürk 14 ÞUBAT 2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
eğitimci/yazar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.