Biz çocukken daha mý büyük düþünürdük ne?
Kollarýmýzý açar dünyayý kucaklardýk.
Bez bebekler korkmazdý, aðlamazdý haline,
Zalime karþý onu baðrýmýzda saklardýk.
Biz küçükken büyüktük! Aðlasak da çok zaman,
Kimseyi korkutmazdýk, soldurmazdýk çiçeði;
Arkadaþtýk, kardeþtik, masallardaydý düþman,
Boþtu silahlarýmýz, öldürmezdik böceði.
Biz büyükler çocukken daha mý cesurduk ne?
Ateþe el uzatýr, býçak üstü gelirdik,
Ýnsaný sevmek için aramazdýk bahane,
Tanrý’nýn verdiðini paylaþmayý bilirdik.
Oyunlarda kullandýk demirleri, taþlarý,
Yüreklerimiz birdi; el, düþeni tutardý.
Yalnýzlýk korkusundan akardý gözyaþlarý,
Yüzümüz gülümserken, kalp kahkaha atardý.
Çocuklarýn üstüne gökten ölüm saçýldý,
Küçükken yýldýzlardan ýþýk yaðardý oysa!
Coþari, biz büyüdük; kollarýmýz küçüldü.
Ýnsan sýðamaz oldu, dünya sýðardý oysa!
Ýbrahim COÞAR