Üste kumdan kaleler, altýnda ziftten nehir; Can alýp can verdiler kale için sultanlar. Ölümden kaçanlarý uzaða atar þehir; Islanmýþ patiklerin içine düþtü canlar.
Ýnsanlýk kör bir duvar, eli coplu, sopalý, Medeniyet ýþýðý vurmuyor yüzlerine. Taþlaþtýkça vicdanlar tüm kapýlar kapalý, Bakamayýz bebenin kapanmýþ gözlerine.
Bebeler aç ve susuz, çamlarý devirenler Söyleyin kader midir, mültecilik kader mi? Uzanan minik eli geriye çevirenler; Bütün kazandýklarýn minik bir can eder mi?
Çaðdaþlýk paylaþmaktýr, karanlýklara nurdur Ýnsanlýk utanmalý düþtüðü durumundan. Zenginlik emanettir, asýl olan onurdur Kendin düþersin bir gün kendi uçurumundan
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.