...SON BAKIŞ...

Ne bir yudum güneþ istedim,
Ne de bir gölge veren aðaç.
Ýstedim ki her sabah dünyaya,
Gözlerini benimle aç...

Ne var ki bahtýmda biten gam,
Hazan görüp dökülmedi.
Seninle baþlayan gönül kavgam,
Seninle gülmedi...

Yýllar geçmiþ olsa da aradan,
Hâla sendedir bir yarým.
Bir rüzgar esse uzaklardan,
Kokunu yaný baþýmda duyarým...

Yüzünde açan bir tebessümün,
Gözlerimde býraktýðý tadý,
Ne saçýma yaðan aklar,
Ne de aynalar sakladý...

Gün geldi, mevsimler þaþtý,
Gün geldi, kýþ yazý unuttu, yaz kýþý,
Ufuklarýmý kaç güneþ,kaç ay aþtý,
Bir tek gözlerim unutmadý o son bakýþý...

Bir kurþunun,yaktýðý ceylan gibi,
O son bakýþ içimi öyle yakmýþtý.
Açýk bir yaradan damlayan kan gibi,
Günlerce ýlýk ýlýk akmýþtý...

Senden sonra gönlümdeki mevsimler,
Görmedi yokluðun gibi bir kýþ,
Dalgalanýp dururken yer yer,
Gözlerimin kýyýsýnda hâla o son bakýþ....

Ýbrahim vedat çarpar


Sosyal Medyada Paylaşın: