SON ON BEŞ GÜN

Çok þey öðretti son on beþ gün;
Kalabalýklar içinde yalnýz olduðumu,
Boþu boþuna kendimi yorduðumu,
Amaçsýzca sözümde durduðumu,
Bütün deðer verdiðim insanlarýn,
Beni sýrtýmdan vurduðunu…
Çok þey öðretti son on beþ gün;
Acýlarýn ben umursadýkça var olduðunu,
Yüzümün günden güne daha da solduðunu,
Her güzel þeyin bir yerde son bulduðunu,
Karamsar olmaya gerek olmadýðýný,
Umutlarýn acýlarý kovduðunu…
Çok þey öðretti son on beþ gün;
Dost bildiklerim birer yalandan ibaretmiþ,
Yürekten bir arkadaþ meðer bir servetmiþ,
Kaderim geçekleri biraz geç görmekmiþ,
En büyük aptallýðým ise,
Gördüklerimi görmezden gelmekmiþ…
Çok þey öðretti son on beþ gün;
Ömrümü ömürlerine seve seve feda ettiðimi,
Farketmeden beterden daha betere gittiðimi,
Kendimi, kendi ellerimle uçurumlara ittiðimi,
Biraz geç de olsa iyi anladým,
Kos koca bir ömrü boþuna tükettiðimi…
Caným çok acýsada deðilim kimseye kýrgýn,
Anlaým ki, ben kadere kader bana dargýn,
Hala nasýl ayaktayým diye merak etmeyin,
Bulamazsýnýz, çünkü o da benim farkým…

Sosyal Medyada Paylaşın: