BİRLİĞE SESLENİŞ

Doðunca ne Müslüman, nede hristiyandým.
Yanýma düþen bomba sesleriyle uyandým.

Bir yanýmda çan sesi, bir yanda ezan sesi,
Sordum kendi kendime, dedim bu neyin nesi.

Biraz daha büyüdüm. Þükür Müslüman oldum.
Okudukça Kur’aný ilah-i aþkla doldum.

Baktým sað ve soluma,ölen öldürülen bizden,
Ezandan baþka bir þey isteyenmî var sizden,

Fahri âlem gülünün,ümmeti deðilmiyiz.
Bizler Hasan Hüseyin oldukmu, eðilmeyiz.

Biz Geylâni Bektaþi, hû bir olalým canlar,
Ümmetinin canýndan, akmasýn artýk kanlar.

Gittiðimiz bu yollar, ayný yola gitmez mi?
Bunca kanýmýz akmýþ,bu kadarý yetmez mi?

Haçlýlar pof poflayýp,iblisi þiþirdiler,
Bizi birbirimize, nasýlda düþürdüler.


Ayný yolda giderken, kavgaya gerek varmý?
Ben kardeþim diyorum. Sende bu yürek varmý?

Aç gözlerini artýk, oyun içinde oyun.
Uyan artýk uykudan, baþý kesilmiþ koyun.

Þeytan deðil karþýnda, öldürdüðün müslüman!
Dur desin artýk sana, yüreðindeki iman!

Kanýmýz dökülürken, rahat uyur mu yatan.
Türk, Kürt, Laz, hepimize yetmedi mi! Bu vatan,

Az kaldý. Üstümüze yýkýlacak arþ’ýmýz.
Yeter be artýk yeter! çalsýn bizim marþ’ýmýz.


HARUN YILDIRIM

Sosyal Medyada Paylaşın: