Üþüdüm... Üþüyorum anne Kýþýn ayazý Yüreðimi titretiyor Ama halimin karþýsýnda Vicdanlar sýzlamýyor Istemedim birþey Ýstemiyorum bundan sonra Ýstediðim tek þey vardý anne Baþýmý taþa deðil Yüreðine yaslamak, Çünkü beton soðuk Üþüyorum anne... Þefkatin ýsýtýr beni Seninle dünyalar benimdir Ama sensiz anne... Sensiz olmuyor Bu þehirde insan çok Ama hiçbiri dönüp bakmýyor Kalbimin titreyeþini, Gözümün yaþýný dindiremiyor Bu koca þehirde yalnýzým anne Üstümü örtecek yok Yamalý bir gömlekle Soðuk betona baþ koyuyorum Bu þehirde ýþýk çok Ama hiçbiri içimi ýsýtmýyor Ýnsanlar içinde yalnýzým anne Görmüyorlar Duymuyorlar Konuþmuyorlar benimle anne Ýçimdeki tek ses sensin Sesimi duyan sensin Yüreðimin acýsýný hisseden sensin Yoksun biliyorum Ama gölgene sýðýnmaya bile muhtacým Çok görüldü dünya Rahatsýz olmasýnlar Kaldýrýmlarýn bir köþesine çekilirim Yollarýnda engel olmam Rahatsýz olmasýnlar diye En karanlýk köþelere sinerim Daha ne yapayým anne... Kalbim acýyor Ama her uykunda baþýmý kucaðýna yaslamýþcasýna Bu soðuk taþa koyuyorum anne Biliyorum üstümü örtüyorsun O yüzden uyuyabiliyorum Allah görüyor halimi O beni koruyor Halime þükür ediyorum anne Ama özledim seni Sevginle ört beni...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ceylan Demirkol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.