Gönül öyle yol geçen haný deðil, Dergâhtýr Paldýr küldür girilmez günahtýr Vuslatý taþýyan gönülü incitmek gönülden firaktýr Paklanmak için aþkýn dermaný yanmaktýr
Mum olup ýþýk saçmak için evvela yanmaktýr Karanlýðý delmek için mum’u meþale yapmaktýr Gece libasýndan sýyrýlýp, güneþ fecre doðunca Meþale lüzumsuz, aþka giden yol aydýnlýktýr
Gönüle düþen aþkýn ateþi göze yaþ dökmüþtür Lal-ý sukut eden dile bugün haya düþmüþtür Ýmam düþtüðü kalbin çehresine surlar dizmiþtir Var imanýn tadýna gönüle bugün huzur düþmüþtür
Elif durdu kýyama, gönül çaðladý aþkla Vav olup eðildi huzura, lisaný edep ile vakar Dile düþtü naðmeler, gönül sükût eder Ey ilahi kül’e dönmüþ gönül affýný diler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ceylan Demirkol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.