Gitme diyorsun bana! Ya da git! Ama unutma; yokluðuna doðru hareket eden raylar içimden geçenleri duymuyor! Söylesene daha kaç tren geçecek böyle? Kaç tren beni benden götürecek? Sahi sen hiç uðradýn mý bu istasyonlara? Hani þu ayrýlýk kokanlarýna, Hani þu kokusu elbisene bulaþtý mý gitmeyenlere? Doðru ya sen nereden bileceksin ayrýlýk kokan istasyonlarý? Yalnýzlýðýyla kendine dost olan insanlarýn vagonlarýna nasýl þefkatle kalbini emanet ettiklerini? Sen nereden bileceksin ki raylarýn bir insanýn içindekileri hissettiklerini? Sen nereden bileceksin ki bir insan gitmek istiyorsa, yüreðinin trenden hýzlý hareket ettiðini? Unutmak için raylardan çýkan sesleri dünyanýn en güzel þarkýsý gibi dinlediklerini? Vedalaþmalarýn can acýttýðýný?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozan Karataş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.