Gözyaþlarýyla sulandý toprak, Toprak sen sen çorak... Önce tek damla yetiyordu en kurak mevsime. Þimdi ise oluk oluk yaþ akýyor sensizliðe, belki açarsýn yeniden diye... Topraða sorsan siyah, bana sorsan beyaz her taraf. Sormaya korktuðum birileri var; cevabýyla gözyaþý deniz olur boðulur toprak. Mevsim kýþ, toprak çorak. Topraða hayat veren ne yaðmur olacak ne de insan. Ne mi olacak? Aðlayacak insan, can bulacak toprak..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ömer Faruk BORAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.