Çocukken Ben

Çocukken ben
Bir þimþekler çaktýðýnda korkardým
Bir de ufak bir kýzýn gözlerine baktýðýmda...

Yorganý baþýma alýrdým usul usul
Baþlardým salâvat getirmeye
Annem de beni uyutmak için
Baþlardý bin dereden su getirmeye...

Çocukken ben
Bir kediyi araba ezdiðinde aðlardým
Bir de kýþýn burnuna havuç taktýðýmýz
Kardan adamlar eridiðinde...

Yaðmuru tanrýnýn gözyaþlarý sanýrdým...
Ýnsanlara rahmet imiþ, bereketmiþ,
Topraða canmýþ
Yaðmadý mý yurduma bunalýrdým...

Çocukken ben
Savaþýn kirli yüzünü hiç bilmezdim, hiç anlamazdým...
Habire, kurþun askerlere savaþ yaptýrýrdým
Öldüler mi hiç aðlamazdým...

Ne oldu birden bana böyle
Sulu göz oldum.
Bir Türk Askeri vurulup düþmesin yere
Gözlerim kan çanaðý sanki çaðlayan bir dere...

Çocukken ben
Vatanýmý çok sevmiþtim
Aynen þimdi de sevdiðim gibi...
Can nasýl feda edilir
Sevdiklerinden nasýl vazgeçilir bilmezdim...
Ýyi ki büyüdüm
Ýyi ki de bunlarý öðrendim...
Sosyal Medyada Paylaşın: