HAYAT

Ey gece karanlýðý,
Bütün kötülükleri örtüyorsun.
Ne ay bozabiliyor gizemini,
Ne de þu yýldýrýmlar.
Yýldýzlar bile aydýnlatamýyor seni,
Yolunu kaybediyor düþüncelerim.
Biteceksin sende hayat misali,
Þafak ulu orta dökecek tüm gizlenenleri.
Saklamaya çalýþsam da, gün aðaracak elbet.
Ortaya çýkacak onmaz sancýlarým.
Sarsam da karanlýklarda yaralarýmý,
Gündüzler kanatacak kabuklarýný.
Geceler zor geçer, uykusuzluk diz boyu,
Ezanlar okunur da uyuyamazsýn.
Sað yanýna dönersin, sol yanýn hala aðrýyordur.
Baþ aðrýlarý musallat olur anlamsýzca.
Ne düþünceler býrakýr beyin hücrelerini,
Ne de akar damarlarýndan.
Tükürük misali atmaya çalýþtýkça yapýþýr boðazýna.
Öksürükler sarar dört bir yanýný,
Suratsýz insanlar çizersin karanlýk duvara.
Gözlerini kapatsan da kaybolmaz.
Tan aðarýr ve uyku çöker gözlerine,
Uyuyamazsýn.
Kalkmak zorundasýn,
Hangi sancýn olursa olsun,
Hayat bu, kaldýðý yerden yine baþlar.
Çetin KORKMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: