Hüzün kokan bu þehrin yorgun sokaklarýnda, Kelimeler üþürken kar bile sensiz yaðar. Anýlarýn sustuðu sevdanýn parklarýnda, Aðlayan gök coþarken kar bile sensiz yaðar.
Bin bir çile çekerken gönül denen haneler, Aþkýn dik yokuþunda uydurdun bahaneler. Buz tutan düþlerimin kirpiðinden taneler, Süzülüp de düþerken kar bile sensiz yaðar.
Veda sözün duruyor vurgun gönlümde hâlâ, Ve sana demiþtim ki dediðin olsun âlâ. Suçumuz, günahýmýz neydi söyle dört nala, Ayrýlýða koþarken kar bile sensiz yaðar.
Seven zehir mi kadar sevda denilen aþa? Ýçimden küfür etmek gelse de derim haþa. Yaralý sevdiðinin baþýnda duran kuþa, Hayret edip þaþarken kar bile sensiz yaðar,
Semadan dökülenler karýþýr gözyaþýma, Hasretin çeke çeke geldim ben güz yaþýma, Umudum tükenip de çaresiz tek baþýma, Þu daðlarý aþarken kar bile sensiz yaðar.
coþkun mu’tlu
Âlâ: f. (a:lâ:) Ýyi, pekiyi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun Mutlu (Hüznünşairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.