KARABAĞ DERİM
Sabahýn, akþamýn anlamý yokmuþ,
Boþa dönüp durur, haftalar, aylar.
Zýpkýn yarasý var Hazar’da bugün,
Bir kana açýyor gözünü bahar...
Bir türlü yükselmez göklere baþým,
Kaç asýr karadýr; ekmeðim, aþým.
Çekilmez ufkumdan kanlý oynaþým,
Ve saçýmdan asar beni yýldýzlar...
Ne zurnada ses var, ne davulda ün,
Çalgýsýz oynanýr bu kanlý düðün.
Balalar saatte on yýl büyüyün,
Aydýnlansýn artýk kara ufuklar...
Ses ver Erciyes’e ve Ulu Dað’a
Ustura vurulur yeþil budaða.
Kýrmýzý kan damlar, beyaz kundaða,
Ses vermez sesime Himalayalar...
Rüzgarda eriyen mor kaküllerle,
Uzaklara vurgun ela gözlerle,
Ellerinde mahzun karanfillerle,
Aðlýyor bahtýna gelinlik kýzlar...
Bütün idealler düþecek suya,
Özgürlük, eþitlik, aldatma, riya,
Duy sesimi bir kez demokrat dünya,
Söyle ! Ne gün biter kanlý savaþlar?
Bu gün size kardeþ, bizedir yarýn,
Zehir var yeminde deli taylarýn,
Neden sesi çýkmaz þu Altaylar’ýn,
Namlu alavýnda yanar uykular...
Ne gelir elimden, ben bir þairim,
Küçüldükçe dünya büyür gözlerim,
Haykýrýr her gece KARABAÐ derim,
Dað olup göðsüme çarpar dalgalar...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.