Býrak aksýn gözyaþlarýn, býrak kýskansýn bulutlar Nasýl olsa damla damla çaðladýðýn sel benimdir. Ne çýkar ki birer birer kýrýldýysa tüm umutlar? Haydi uzat ellerini, tutacaðýn el benimdir.
Önce kaldýr bir baþýný, gökyüzünü seyret hele Hüzün deðil aþk yakýþýr gözlerinde açan güle. Aldýrma hiç, gün elini saçlarýndan çekse bile Gül yüzünü perçemiyle süsleyecek tel benimdir.
Gölgesine aldýrma hiç, akþamlar efkâr olsa da Gecelere bin bir hasret rüyalara dert dolsa da Hiç üzülme, kardelenler avuçlarýnda solsa da Yanaðýný sevda ile okþayacak yel benimdir.
Bak ki gülsün gökkuþaðý, gül ki açsýn karanfiller Duy ki çalsýn sazendeler, sor ki sus pus olsun diller. Bil ki eðer gülmüyorsan, kuþatýlmýþ bütün iller Ve Mecnun’un sevda diye sarýldýðý çöl benimdir.
Var olduðun her yer cennet, yokluðun akla ziyandýr Bakýþlarýn Kýz Kulesi, gamzelerin Aþiyan’dýr. Þahit olsun tüm yýldýzlar, bil ki bu en son beyandýr Dilruba’mýn aþký ile dolup taþan göl benimdir.
21.03.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.