BÜYÜYEN ACILAR

Acý öldürmüyor insaný,büyütüyor yýllarca.
Yalnýzlaþtýrýyor kimi zaman,avutuyor ara sýra.
Kendi içinde býraktýðý dudak payý kadar saçma oysa
Gidiþi belli olsa da dönüþü bir savaþýn izlerini taþýdý yaðmurlara,
Düþtü bozkýrlarýma tane tane ayrýlýðýn aþký,
Susamýþtý kavrulan buðdaylar içinde.
Çoraklaþmýþ topraklarýn altýndan seslenir gibi avuçlarýma..
Doymak neydi þimdi?
Açlýk ekmekle geçer mi?
Bilmediðim yollardan geçiyorum iþte ekmekle geçmedi acým..
Acým susturucu gibi sessizce iþledi iliklerime .
Kustu iç acýlarýma,kustu çürümüþ umutlarýma..
Kokuyordu bedeni,
Asýlsýz sevdalara gittiðinden beri,
Soluðunu kesmiþti acý,acý ki göðsünü sýkýþtýrýyordu kaburgalarýnýn arasýna.
Gökyüzünü deler gibi aðlýyordu bulutlar,kýrýlganlýðýmý asmýþtý kalbim.
Ýntiharý hazýrlayandý ellerim,aðlamak ise bulutlara iþaretti..
Hayallerim vardý göz’yaþýmca
Hayallerde parasýyla aslýnda faturasý düþ kýrýklarý buralarda..

Elif YýLmaz/22.01.2016/23:13

Sosyal Medyada Paylaşın: