Karanlýða tutuþuyorum, Bu þehir öylesine daraldý ki içimde, Ay ýþýðýnda bile gölgeler sýçrýyor üzerime, Yüzüme bakamýyorum, sanki kayýp gidiyor gözlerimin içinde!.. Bomboþum… Fasaryalý sözcüklerle doldurulmuþ kâðýt gemiler içindeyim, Belki biri çýkar gelir karanlýktan, Belki de hiç kimse gelmez? Zormuþ!.. Hayatý öðrenmek o kadar zormuþ ki, Nereden dönerim çocukluðuma bilmiyorum! Bu gece, belki de hiç bitmeyecek bir gece, Avuçlarým terliyor ve karanlýkta daha da derinlere sessizleþiyorum… Göremiyorum… Gözlerim yaðmurlu bir pencere gibi çizik çizik, Ýçimde hiç boþ yer kalmadý, Gün ýþýdýðýnda benden hiçbir þey kalmayacak, Ve o zaman, beni benden alabilirsiniz iþte…
04.08.2004/Çarþamba/SARAY ÞÝÝR-B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Bülent Biricik (BBiricik) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.