Kana susamýþ bir güdü,
Damarlarýmýza sinmiþ;
Ortamýný bulduk sýra,
Yüze çýkmakta arsýzca...
Saldýrmak, diþlemek, vurmak,
Çarpa-çýrpa parçalamak,
Vahþi, soysuz, dolu-dizgin,
Yýlký aygýrýnca gemsiz,
Pusu kurmuþ nefsimize,
Kýrdýrmakta bizi, bize...
Öfkemizin rüzgârýndan
Alýcý kuþlar ürkmekte;
Yakamýza taktýðýmýz
Güzelim çiçekler bile
Hýrsa tamah ilençlerle
Isýrgana dönüþmekte;
Ben-merkezli onca dilek,
Kalbimizde üþümekte...
Ýnsan, her yönüyle insan,
Amma, “insanlýk” denince:
Erdem gönderinde sevgi,
Dalgalanmalý özgürce...