Hayat insaný hapsetmiþ sanki içine Kimse ne kalabiliyor , ne gidebiliyor Bizi ayýran tek bir þey var Ölüm... Sessizlik çöktü içine adamýn Ölümden korkuyordu besbelli Kadýn aðlamaya baþladý Ama onlar zaten yaþamýyorlardý Sevgi yoktu içlerinde Bunu kabul etmiyorlardý Ama öyleydi Baþkasýndan duymak acitmisti Acý veriyordu artýk Biz sussak bile gerçek degismicekti Ýkiside biliyordu Yeni bir çocuk doðsa Bazýlarý ailesiyle birlikte Bazýlarý ise yetimhane köþelerinde Peki onlarýn suçu ne ? Bu hayatý onlar secmedi ya Kapýdan her biri geldiðinde Acaba benim ailemdenmi diye düþünür Ama degildir , her zaman ki gibi Hayalleri bir kez daha yýkýlýr, Her seferinde daha çok Ýçlerinden iç eksilmiyo o umut Bir tutamda olsa kalýyo içinde Onlarýn en büyük suçu ne ? Doðmak mi ? Yoksa büyümek mi ?...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Afra Öğüt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.