Unuttular! cok uðraþmadan, bir mendil olup, kayýverdi ceketimin cebinden serzeniþlerim, anýlarý yaka yaka bir damla suda gömüldü haysiyetim. körelen gururumu yemine boðdular da unuttular be ana
unuttular ana! özenle yetiþtirdiðin yavrunu, bebekken ayaðýndan patisini dahi eksiltmediðin canýný unuttular. aðladýkca torba torba gözlerine yazýk edip edip senide benide unuttular ana
unuttular! üstü acýk bir güz sabahýndan farksýz bedenim. ölüm kokan yüzlerden deri örülmüþ tenime, öyle apansýz koyu kentlerinde, öyle köstekli bendimde, aðrýsýz sýzýsýz unuttular be ana.
gözlere yanmamda, eller de aþaðýladý be ana. sözler koymazda canýma, canlarda vardý gitti elin yoluna.
unuttular ana! sahipsizlik eylediler taþý topraðýna, bir fýsýltý bileylediler kara kaldýrýmlarýna, gecelerini hayýrsýz sohbetlerinde irdelediler de, unuttular be ana!
konu olmak varmýþta gül karartýp, mahzen kapýsý aralayan, umut sökmek gerekmiþte insanlýðýndan kanlý ellerle, huzur öldürmek istenmiþ gibi huzursuzluk yaratýp dillerine, unuttular ana!
unuttular ana! seni de beni de! güneþini kuruttularda unuttular! yürek yaktýlarda avuttular mezheplerini, vicdansýz inançsýzlýklarýnda yaralý bülbül oldurup, içli öttürüp uyuttular be ana! ...
.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammet Fatih Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.