DUYDUM Kİ

Duydum ki,
Sarayköy semalarýna daðýlmýþsýn!
Tepenin ardýna her güneþ battýðýnda,
Günler biraz daha aðýr gelmeye baþlamýþ,
Bulutlar kadar sessizmiþsin!
Kuþlara da küsmüþsün,
Takvim yapraklarýna çökmüþ çocukluðunun izleri,
Solgun bir zaman olmuþsun sanki,
Öyle susmuþsun ki,
Sararmýþ otlarýn rüzgârlarýna serpilmiþ gözyaþlarýn…
Pencerenin önünde kalmýþ solgun bir çiçeðe dönmüþsün,
Yüzün düþmüþ kendi yüreðinin karanlýðýna,
Neyi, nasýl edeceðini bilememiþsin!
Bu sýradan bir hikâye belki ama
Ben sana hep acý doldurmuþum…
Ýlk dakikadan son dakikaya kadar hep ayný mücadeleyi vermiþsin!
Sabahýn altýsýnda baþlarmýþ beni özlemen,
Sarayköy’ün ilk sabah saatlerine,
Zaman, aðlamaklý bir hüzün gibi baþlarmýþ…
Dilin olsa, yine de konuþmaz olurmuþ yüreðin,
Hep bir baþka olurmuþ yüzün,
Öyle soðuk olurmuþ ki damarlarýn,
Kahvaltýya konulan bir sýcak çaydan bile yoksunmuþsun!
Oyun parkýnýn banklarýna yaðmur yaðdýðýnda bile öylece dururmuþsun,
Omuzlarýna kar düþtüðünde kýsýk gözlerinden alevler çýkarmýþ,
Aðaçlara sýðýnmýþ bedenin,
Üþüyordun belki ama yine de özlüyormuþsun,
Sonbahar,
Kýþ,
Yaz demeden beklermiþsin beni…
12 yýl olmuþ Sarayköy’den gideli,
Bu 12 yýlda kim bilir neler yaptýn?
Ne içtin,
Ne yedin,
Tuttuðun takým kim bilir kaç kez þampiyon oldu?
Okuduðun kitaplarda belki de kaç defa hüzünlere boðuldun…
Dinlediðin þarkýlarda baþka baþka diyarlara gitmiþsin,
Hâlâ giyiyor musun o kýrmýzý kazaðýný,
Tekerlekli demirli araban hâlâ mavi mi?
Yollarýna açýlan sonbaharlar seni yuttu mu?
Merak edecek o kadar çok þey var ki
Cevap yetmez belki de senden bana!
Hayatýn,
Ailen,
Dostlarýn,
Ve ülkende,
Kim bilir ne <zamanlar> deðiþti…
Belki de benden baþka aþklara da yol almýþsýndýr?
Ama bu kadar zaman içinde bir tek bana mektup yazmýþsýn!
Bana aþýk olduðun o günden sonra halbuki seni hiç hatýrlamamýþtým,
Unutmuþtum…
Seni o gün üzdüðümü biliyordum ama inan bana ben de daha çocuktum!
Ýnsan ruhunun derinliklerini o kadar iyi bilmiyordum!
Kalbimin akýþý o kadar sýradandý ki,
Seni çýt diye kýrývermiþtim!
Üfürsen benden hiçbir þey olamayacaðýný anlardýn,
Ama yine de çok sevmiþsin beni…
Her farklý zaman içinde çeþit çeþit boþluklar yaþadým,
Þimdi ben, senin karþýnda nasýl duracaðým?
Beyhude geçen zaman içinde tek teselli ne olabilir ki?
Taþ olsam,
Çürük bir yaprak olsam,
Ya da hiçbir þey olmasam…
Senin acýlarýna merhem olur mu?
Olmaz…
Bunun hiçbir tesellisi yok,
Al beni, ne yapacaðýna sen karar ver,
Sarayköy’de kalmýþ en büyük sessizliðe çarp beni istersen,
Ben sustum…
Sonsuza kadar…


22.01.2006/SARAY
B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: