Gül ve sümbül çok bana..
Aðarttýn saçým sakalým,bunun suçu sendemi var.
Yalan mýsýn be hey dünya sana yalan diyenler var.
Kahbe dünya yalan diye küfür edip sövenler var.
Söylenenler kahýrdan mý bunda senin suçunmu var.
Þu koskoca cihanda, toprak sensin, taþta sensin.
Bulut sensin,yaðmur sensin,gözden akan yaþta sensin.
Umut gönüllerde emek,hayallerde düþte sensin.
Yetemedin hiç kimseye,yoksa gerçek boþmu sensin.
Gözümüz aç bilemedik çoðumuzu azýmýzý.
Her þeyini talan ettik ,çekemedik elimizi.
Mevlam yazmýþ yazýmýzý,bu olanlar bize azmý?
Nasýl taþýrsýn bu yükü söyle bize öcün varmý?
Karanlýða yeter deyip güneþ olup doðsan bile.
Yaranmazsýn hiç kimseye yaðmur olup yaðsan bile.
Ýnsanlýðýn hizmetinde gece gündüz dönsen bile.
Yaradandan emirmi aldýn,býkkýnlýðýn gelmez dile.
Ýnsan oðlu alýrken hoþ, verir iken neden cimri.
Hesabý kitabý yapýp sen mi biçersin bu ömrü?
Hakkýn vuku olduðu gün vardýr Allah’ýn bir emri.
Senin bunda suçun yokmu,hep kabahat benimmi.
Garib Erol niyaz eder,ondan maðfitet diler.
Dünyada gözü kalmadý özü tapraða gider.
Vakit vuku bulduðun da,tabuta nasýl girer.
Mezarýmda gül ve sümbül,bir tutam ot çok bana.
17-1-16 Erol Köktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.