Gökyüzünün saydam kuþaklarýnda ve kapanmýþ ýþýnlarda, rüzgarýn ortaya çýkardýðý ve döndürdüðü diri ormanlarda ilk ýþýltýlar, uyanmýþ hayvanlarýn çaðrýlarý... Kýr kendini salýyor ve su yeniden baþlýyor akmaya. Boþlukta her zaman iþgal edilmemiþ bu ak alan, soluk topraktan bu leke. Bu hareketsiz ve dilsiz köylü dünyasý. Yüz. Gözler ve söz. Acaba engellerle yasaklanan sakinlik mi? Unutulan zamanla kaybolan kökler mi? Baþka bir istikamet ya da ayný serüven? Asla bir araya gelmez ruhlar ve bedenler...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ebru Erten Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.