Uykularý parlamayla bölen, Geceleri, telaþa boðan gök gürültüm, Çocukluðum ýslanýrdý dýþarýlarda; Duvarlarýn arasýnda, Yalnýzlýðýn ýslýðýydý, yankýlanan. Niyeyse ben, mahpusluðu oynardým, Sokaklar sýrýlsýklamdý, her bir yan çamur, Ben, susuzluðu oynardým. Ellerim pencereyi sarmalardý, kuruydum. Daha lafýný etmeden tehditler kýrardý umutlarýmý, Küçüktüm, saklayamazdým isteyen bakýþlarýmý; Ve þehirlere yaðmur yaðardý, Zincirli avuçlarým, Zincirinden mi bilmem, Müthiþ bir çaba ile içerime kum yýðardý. Þimdi büyümüþtüm; Islanmadýk hiçbir yaným kalmamýþtý, Bir türlü su geçiremedim ruhuma, Bir yaným halen çöl, Ýçerim hiç ýslanmamýþtý!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.