Beni Öksüzlüğümle Bırakma Efendim
Annem ve Babam duaya yöneldikleri zaman
’-Selam sana ey gönüllerin efendisi! - derlerdi,
çocukça bir merakla pencereye koþar
sonra dönüp ’kimse yok ki, gitmiþ’ derdim.
Babam gülümseyince gönlüm geniþlerdi
boynuna atýlýp’ kim o efendim’? derdim.
Babam seni anlattýkça ruh haleti deðiþir
kimi zaman hýçkýrýklarýnda boðularak susar
kimi zaman ah keþke görebilseydimlerinde erirdi
Seni sevmiþtim efendim babamýn anlattýklarýnda
hayran olmuþtum, kopmuþtum küçük dünyamdan
yaþadýðý sürece babamda...
hep abdestli gördüm babamý
iki rekat namaz kýlar, dua eder konuþmadan yatardý
ümidi seni rüyasýnda görmekmiþ efendim
annemden duymuþtum.
gördü mü (!) bilmem hiç anlatmadý
anlatmaya zamaný olmadý belki
þimdi ben babamýn býraktýðý yerden baþlýyorum
umutla yataða giriþte beklerken gelmeni
yüreðimin týkýrtýlarýnda uyuyup kalýyorum
öksüzlüðümün ilk zamanlarýnda babam gelirdi
gördün mü, geldi mi? diye sorardý yaþlý gözleriyle
gelmedin, gelmiyorsun efendim
babam da ümidini kesti benden, o da gelmiyor artýk
öksüzlüðüm gözlerimi kanatýyor
fýrtýna da kalmýþ sal gibiyim çatýrtýlar baþladý
sen yalnýz býrakmazsýn öksüzleri bilirim efendim
ne olur, bir kez gel de bak yetim gözlerime
kokunu gönder, açýk kalan yüreðimin camýndan
selamýný gönder sabah ezanlarýnda; camýma biriken
kýrlangýcýn tebessümünde tebessümün olsun
öksüzlüðü senden daha iyi bilen olmaz ki
bir tek amcan kalmýþken yanýnda, gitme demiþtin ya
býrakýp ta gitmemiþti seni öksüzlüðünle
sen de bizi býrakma efendim;
yoksa bu öksüzlük eritecek bedenimi
boynu bükük gezeceðim Ýstanbul sokaklarýnda
baþý okþanan her çocuðun alaycý tebessümlerinde yýkýlacaðým
hasretinle yanýp yok olacaðým efendim
ne olur! gel artýk efendim
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.