Yazmaz oldu kalemim,uzaklaþtý periler.
Ýnzivaya çekilip,derunumda kayboldum.
Duygularým yok oldu,kalem artýk geriler.
Kendimi Kaf Daðýnýn tepelerinde buldum.
Dünyanýn sonu geldi,insanlýk öldü gitti.
Buðdaylarýn yerine, toprakta avu bitti.
Horoz bile bu sabah,Ya Rabbi diye öttü.
Ýmanslz insanlara, uzaktan baka kaldým.
Günden güne umutlar yok olup da gidiyor.
Çobanlar sürüsünü,yaban elde güdüyor.
Günahsýz masum insan, vebalini ödüyor
Huzurlu olmak için,barýþ türküsü çaldým.
Yolun sonu karanlýk,acý yas tutuyoruz.
Feryatlar ölümlerle gittikçe yitiyoruz.
Deve hamuru gibi,bilmeden yutuyoruz..
Ýmanslz insanlara, uzaktan baka kaldým
Öz vataným burasý, içerim kan aðlýyor.
Kardeþ gibi yaþamak,bize birlik saðlýyor
Beraberlik olursa, orda kuvvet çaðlýyor.
Keþke gerçek olsaydý,bu gaye ile doldum.
.
Yeni doðan bebeler dumanlarla ölüyor.
Þehitlerin anasý,saçýn baþýn yoluyor.
Sebep olan caniler uzaklardan gülüyor.
Bitsin artýk bu çile,düþünmekten vahvoldum
Bir gün kalemlerimiz mutluluðu yazacak.
Kendi mezarlarýný,kendileri kazacak.
Yüce Rabbin kudreti, her birini ezecek.
El ele vermek için,halka ön ayak oldum.
Ülkü ahýska 7.1.2016