Efkar hikayesi…

04.01.16

Efkar bir dem’dir,
Zaman geçtikçe demlenir, kurum olur içerinde,
Acýtýr yüreðini.
Söylenecek söz çok, anlatýlacak dert çok
Ama kime,
Çalarsýn kapýyý, açan bulunmaz.
Bugün böyledir,
Sen düþmüþsündür,
Elinden tutan bulunmaz,
Daha dün, herkeslerin derdine
Ortak koþarken kendini,
Birde bakmýþsýn ki,
Yapayalnýzsýn ortada,
Ýyilikten maraz doðar,
Acýma,
Acýnacak hale düþersin.
Bunlarý zamanla anlarsýn,
El tutan yok, Yol açan yok,
Hepsinden öte,
Sýrtýný sývazlayýpta, Boþ ver diyen bile yok.
Kime diyeceksin ki derdini,
Kime anlatacaksýn,
Bir sen olamadýlar bu hayatta,
Sana sen gibi sahip çýkamadýlar,
Sen herkesin peþine koþ yine.
Herkesin derdini kendi derdin bil,
Üzül, düþün, sabahla belki de.
Ama unutma,
Her koyun kendi bacaðýndan asýlýr bu hayatta,
Hiçbir anlamýn yok senin,
Senin verdiðin anlamlar bütünü,
Senin o güzel kalbin, yok kimse de.
Baþkalarýna yetebildiðin kadar tamsýn bu hayatta.
Kendine gelince hep aciz,
Olmuyor be, dirayette bir yere kadar,
O dik duruþ,o sert bakýþ
Hepsi gece olup ta yalnýz kalana kadar,
Kapýnda beslediðin, koynunda yatýrdýðýn,
Bir anda el oluyor,
Acý bu, siren çaldý mý?
Herkes kendi canýnýn derdine koþuyor
Anlatamazsýn kimseye,
Anlatsan da,
He der geçerler.
Sen düþtüysen hu hayatta,
Yine sen kalkacaksýn.
Boþuna bekleme.
Bir sen yok yanýnda.
Dön kendi içine,
Bul o içindeki cengâveri, çýkar ortaya
Yemeðe gelince herkes yer,
Ýþ sofrayý toplamakta,
Sofrayý kurdun mu dostun çok
Aç kaldýn mý, halini hatýrýný soran yok,
En yakýnýn, koynunda yatýrdýðýn bile,
El oluyor yeri gelince.
Onun için,
Dön kendi içine,
Kaybol kendi karanlýðýnda,
Yolu açacak olan sensin.
Yolu gidecek olanda.
Býrak her þeyi bir kenara,
Kat zamaný önüne, yürü öylece
Kaybettiðin ne varsa,
Kaybettiðin kim varsa,
Sen ayaða kalkýnca dönecek nasýl olsa
Sen ayaða kalktýðýnda dönecek nasýl olsa…..

Sosyal Medyada Paylaşın: