senden koptuk kopalý her þey öylesine yavan ki
yaya kaldým amaçsýz ve umutsuz
beni bir görebilsen yar
ha varým ha da yoðum her yaným mürt kokar
sanki bir de mumya’yým ruhsuz
gittiðimiz kýyaya illa ki varýyor o taþ attýðýmýz dere
o hüznüme aðlayarak
kasvet çökünce bizsizlikte sus pus oldu zavallý kýyý
soluk soluða kalýyor haykýrarak
içim içime sýðmýyor yar isyanýn dayým
çekilmez bir hasretle çýldýrasý özlüyorum kývranarak
ne bir gelenim ne de bir gidenim var yar sevgi ile
illa ki de senden sonra
hiçbir hevesim de kalmadý ki vara bileyim menzile
giderken elini mi kestin kan damlatmýþ gibi sen yar
her daima körfez kýzýla galebe çalýp da duruyor
dalgalar hüzünle söylüyor
kýyýya hýrsla özünü çarpýþta bizim türkümüzü
yaðmur da yaðmaz oldu ayak izin silinmesin diye
gülümseyemiyor artýk martýlar hep çýðlýk çýðlýða
yalnýzlýk kol gezdirip de duruyor
savuruyor beni vicdansýzca bir hiçliðe
ne bir gelenim ne de bir gidenim var yar þefkat ile
illa ki de senden sonra
hiçbir niyetim de kalmadý ki vara bileyim menzile
hangi bir duygum kopuktu hangi hissim sana kördü
veya düþen hangi yapraðý ezdim sensin
ki hangi aðaç çürük olan kökümüzdü
gecelerin içine gömüldü zifiri bir sisle kapandý dilim
burasý neresi orada ne vardý akýl pisliðine karýþtý
bak iþte her yaným kördüðüm
bir tek seni tanýdým ve yalnýz sanadýr tek öldüðüm
bir tek de çiçek sensin bilip de gördüðüm
gel de bak iþte son nefesteyim gitti gidiyor azar azar
ne bir gelenim ne de bir gidenim var yar özgü ile
illa ki de senden sonra
hiçbir isteðim de kalmadý ki vara bileyim menzile
hicranýmý gördükçe kasaba da cehennem kaynýyor
vicdanlar sýzlýyor gönüller de neþe çöktü
yýldýz yýldýz kýrpýldý yüreðim aydan medet bekliyor
bu bir göz yanýlmasý da deðil mi yoksa
sabah güneþin doðuþuyla akþam batýþý arasýdýr
iyi bil ki benim seni bekleme nöbetim
tasýndan su bile içilmiyor artýk o ayrýlýðýn
küle döndü tümden umutlarým
ortada boynu bükük kala kalýþým
sanki de bir külhan yetimi gibidir
ne bir gelenim ne de bir gidenim var yar övgü ile
illa ki de senden sonra
hiçbir desteðim de kalmadý ki vara bileyim menzile
hiç bulutta mý yok ki oralarda
biniþte sýrtýna yaðmur olup da düþü ver kucaðýma
kar ol
þimþek ol
dolu olup da yaðmura karýþ da gel
topraðýn koynun da beni yeniden yeþerti versen
geçmiþ ve geleceðimin taburesi sende dar aðacýyla
sakýn kýyýp da vurmayasýn tekmeyle
denizde mavisin yaprakta yeþil
senin o varlýðýn herkeste ýþýl ýþýl
sözünü yerine getiremedin ya kes o günah tadýmlýk dili
hani ya tutkunun ölümsüzlüktü vekili
nefsinin de istem çekincesi kollanmadý ki deþildi yara
ne bir gelenim ne de bir gidenim var yar sevda ile
illa ki de senden sonra
hiçbir hikmetim de kalmadý ki vara bileyim menzile
bak iþte uzatmayýnca o hýþým þaþkýný ellerini
boþlukta öylece asýlý koydu körfez tutmuyor ki ellerimi…
(02.01.2016) AZAP…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
Sonrada görme görsen ne olur! -Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin mucizesi… VATAN ELDEN GİDİYOR...! Ahlak güzel , olmalı! Bir nebze gönül “emek-güven-vefa-sevgi ve dostluğu” taşımıyorsa aşkı göremez... -Bir sen göl misali toplandın yüreğim de… -Dert üstüne dert sundun… Nerde kaldı Hakka verdiğin söz... Bıçak sırtı duygular, doğruyorlar içimi! Affet beni baba ne olursun, anla oğlunu!