Gökyüzü hala karanlýk,bulutlar nefes aldýrmýyor güneþe,trafiðin sesi,sokakta top koþturan çocuklarýn sesine karýþýyor,gürültülü ama bir o kadar sakin uyanýyor sabah’a, bu koca þehir... Bitkin görünüyor kýz kulesi,artk hiçbir aþýk onun karþýsýna geçip sevdiðine þair kesilmiyor,adam akýllý öðrenemedk ki sevmeyi... Tüketmeyi sevdik,önce kendimizi sonra istanbul’u.. ve istanbul boðazý,boðazýna kadar dolmuþ,martýlar denizin üzerinde tur atmýyorlar artýk,simit beklemiyor hiçbiri.. kimse selam vermiyor geçerken bir baþkasýna,kaldýrýp kafasýný hatrýný sormuyor bile... Eskiden böyle miydi? hayýr deðilmiþ... Eskiden... uzun hikaye iþte,eskiden daha güzelmiþ... Herkesin tek bir yüzü varmýþ,herkes her sabaha umutla uyanýrmýþ,yetinmeyi bilirmiþ insanlar,insanlýðýn gereðini yaparmýþ,eskiden vefalýymþ insanlar,birtek kendine yanmazmýþ... Birgün aðlasýn istiyorum bu koca þehir... Zira kimse onun kadar dolmuþ olamaz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Neslihan Yenice Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.