Bulmacanýn boþ kareleri gibi, Hayatý çözmeye çalýþýyoruz.. Oysa; Ne çok þey biriktiriyoruz farkýnda olmadan...! Unutmak istiyoruz vakitli vakitsiz, Anlatmak istediklerimizi, Kýrýlýp da bitirmek istediklerimizi.. Sonra; "Unutma" diyen sesleri fýsýldýyoruz içten içe.. Yalandan ibaret olan hayatýn esiri olup, Bir boþluða sürükleniyoruz.. Eni konu "Affetmek" kelimesini kurcalayýp, Aþýlmaz bir yoldan geri dönmeye çalýþýyoruz.. Kimi ne kadar affetmeli ki..? Evet..Evet.. En doðrusu; Önce kendini affetmeli insan.. Zira; Hayatýnýn baþrolüne koyduklarýný zaten affediyorsun.. Ne kadar aðýr olsa da yükümüz, Hakedeni de, Haketmeyeni de affediyoruz.. Ve; Olan hayatýn yorduðu yüreklerimize oluyor.. Dimi..? S.K. NiLaS 28 ARALIK 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
SezeNK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.