Dili olmayan yeşil.

Herkes kendi dilinde konuþur.
Aþýklar sevgice,
Aðaçlar yeþilce.
Benim dilim tutulmuþ.

Aþýklarýn üstüne sevgi örtün.
Aðaçlarýn üstüne yeþil.
Benim üstüm açýk kalsýn.
Rüzgar dokunmazsa tenime,
Yeþil ve sevgi bulaþýr,her yerime.

Bulaþmasýn bedenime.
Her þey yerinde güzel.
Sevgi yumuþak bir beden de can bulsun.
Yeþil de bütün çiçeklerin olsun.

Sevgi ölü beden de can bulursa
Dili tutulur.
Yeþil örtmezse çiçekleri.
Bütün çiçekler kurur.
Sýcak aþk rüzgarlarýnýn nefesiyle.
Ya da bir çobanýn, kavalýný üflemesiyle.

Ben ise kurak topraklar da suluyorum sevgimi.
Kimsenin geçmediði uçsuz bir çölde.
Elimde kalan yarým þiþe su.
Dilim kurudu,
Nefes alamayacak kadar.
Çýkmayacaðýný bilsem de,
Damla damla suluyorum onu.

Ve ne zaman bir tohum isyan edip
Baþ kaldýrýrsa.
O zaman görecek kendini bekleyen sonu.

Yeþersin diye harcarken bütün suyu,
Düþünmedik sonrasýný,
Ne olacak bu iþin sonu,
Öksüz býrakmak istemem çiçekleri.
Elleri baðlanmýþ bir anne gibi.

Býrak!
Baþ versin
Ölüm bile ayýramaz.
Ýki sevgiliyi,
Boðazýmdan geçen damlalar utansýn.
Ayýrýrsa seninle çiçeði.

Herkes kendi diliyle konuþur.
Çiçekler, yeþile vurulmuþ.
Elleriyle tenine dokunur.
Dili olmayan bir ben vardý.
O da yeþilin arasýnda kaybolmuþ.

Hatýrlarsýn belki ilk zamanlarýmýzý.
Rüzgara kapýlmýþ bir su tanesi gibi.
Tam havada kapacakken hatýralarýmýzý.
Seyre daldým da tutamadým,
Topraða nasip oldu ýslanmak,
Mezar bekçisi gibi,
Ölümün içinde yaþamak.

Sana hürmetim sonsuz
Kitaplýðýmda ki 49 kitap.
Alýnma sakýn üstüne.
Yokluðun içinde ki tek gerçeksin sen.
Çabuk sayfalar,kelimeler bunu duymadan kapat!
Üstü boþ içi aðýr bir bulut gibi.
Yanaþmaz isen bir daðýn koynuna.
Seninde iþin yaþ.

Ben kendimden geçeli yýllar oldu.
Görende öldü tekrar dirildi sanki diyecek.
Ama dokunduðum her çiçek teker teker soldu.
Dudaðým da derman kalmadý aþkýn saadetini içecek.

Dilsizim ben,yeþilim ben.
Doðayým topraðým sevdayým ben.
Tek dostum rafýmda ki kitaplar kaldý.
Bir de bulutlar,
Ama kara olmasýnlar.
Sadece yaðmur býrakanlar.

Sadece iki kelam edelim istedim.
Dostsuz kalmamak için.
Hayat bu,
Ben sana Tahir ol da demedim Zühre ol da demedim,
Sadece Nazým Hikmet sevdasý,Necip fazýl sýcaklýðý istedim.
Cemal Süreya hiç demedim, iyice boþluða atýp kendimi.
Belki Can Yücel, severdi o yeþili
Kim anlar ki bul dilsizi
Çýðlýk atsam hangisi duyar sesimi ?

Payýma düþeni elime aldým
Alamadýklarým kin beslemiþ.
Bana sunulanýn dýþýna göz kapadým.
Göz kapadýklarým arkamdan iþ çevirmiþ.

Akarsu gibi, coþkundu yeþilin sesi.
Hiç biri engel olmazdý.
Bir de rüzgar eserdi efil efil,
Böyle bir zaman da suskunluða girdi.
Dili olmayan yeþil.







Sosyal Medyada Paylaşın: