Yorgun Emeller

Hayalin faydasý yok, öldü ise sadakat.
Bu hayat oyununda, hep sahne alýr firkat.
Her aþýðýn her gece, gördüðü rüya vuslat.
Vuslata varmak için, bir yol sormayým mý?

Yollar tükendi bir bir, bin meçhulün içinde,
Kader budur demekten baþka ne var elimde.

Geceler ve gündüzler, çözümü zor bilmece.
Hayat denen bu roman, okunur hece hece.
Dramatik sahnenin, Mecnunu kimdir sence,
Cevapsýz sorularý, sana sormayayým mý?

Sorularým kör düðüm, çözümsüz bilmeceler.
Çözüm için çaresiz, kaldý bütün heceler.

Düþünceler karýþýp, zihnimde oldu düðüm.
Bu son bulmaca olsun, hayatýmda çözdüðüm.
Her þey bir masal oldu, rüyalarda gördüðüm.
Artýk göz açýk yatýp, rüya görmeyeyim mi?

Her rüyanýn ardýndan, can bulur hayallerim,
Hayaller yok olurken, yorgundur emellerim.

Bu korkunç labirentin, baþka bir çýkýþý yok.
Birbirine benzeyen, meçhule giden yol çok.
Belirsiz renksiz hamur, istediðin þekle sok.
Anlamsýz hayalleri, artýk kurmayayým mý?

Son noktayý koymanýn, artýk zamaný geldi.
Anladým ki bu hayat coþkun akan bir seldi.

Necdet EREM

Sosyal Medyada Paylaşın: