Bülbül ile gül

Nûr cemalin düþünce fikrime,
Karýþýr hayalin düþüme.
Bülbülüm, duysun diye güle,
Bisadâ haykýrýrým, hicrim ile çile.
Vaki olur da belki güle,
Gel,gel de sev der bülbüle.
Masalýdýr bu bülbülün,
Kalbine batar dikeni gülün,
Bin vecd ile haykýrýrken naçar,
Kanlý bir aþk þarkýsýna kanat çýrpar.
Aks´ý sadasýndan þarkýsýnýn,
Daðlar,üzgün ayaða kalkar,
Bir gülün dalýnda vurgun,
Bülbül sessiz ve derinden aðlar.
Sesini duyurmak için güle,
Çektiði amansýz çile,
Ne bir sadâ,ne de,
Ne de bir umut zerre.
Bir zerre ki enküçük,
Küçükden bile küçük,
Bir umut verse bülbüle,
Zerrece bir umut verse de,
Yaralý gönlüme,bir nebze,
Bir nebze soðuk su serpse.
Aþk ateþinden sýcak,
Senin gözyaþýn akmasýn,
Býrak aþkýndan olmuþ budala,
Bu dala mahkum bülbül aðlasýn.
Yeter ki sen,Gül,
Sen gül ki bülbül,
Aþkýndan aðlasýn.
Bülbülün kaderi deyil mi çile?
Býrak çeksin bile-bile,
Gül,yeter ki sen Gül,
Bülbül sevincinden aðlasýn.


Sosyal Medyada Paylaşın: