Bir tutam sen

Sevmek hayal etmek kadar kolay,
Peki ya unutmak;
Kurduðun hayallerin gerçekleþmesi kadar zordur...

Elimi þair kýlan üç þey vardý;
Geliþin,
Var oluþun,
Ve gidiþin.
Ve bu þairliðimi elimden alan bir þey vardý;
Yokluðun, yok oluþun...
Gidiþin de yokluðundu aslýnda ama,
Gidiþinde, dönüþünün umudu vardý.
Bu sebepten devam ettim yazmaya.
Ta ki yokluðunu hissedene dek
Dönüþünün umudu tükenene dek...

Öyle þiirler yazdým ki,
Geliþine,
Var oluþuna,
Gidiþine,
Yokluðuna yazacak bir þey kalmadý sonra,
Aslýnda o hüzünlü gecelerde,
Geliyor aklýma bir kaç kelime,
Yazacak bir þeyler buluyorum ama,
Korkuyorum,
Titriyorum,
Ve sonra,
Anla iþte yazamýyorum...

Ardýndan þafak söküyor,
Son buluyor o hüzünlü geceler,
Sonra önümde o beyaz sayfalarýn,
Kara satýrlarýna bakýyorum.
Her günkü gibi yine temiz deðiller.
Ama bu kez satýrlarý kirleten,
Mürekkep deðil, kirli gözyaþlarým...

Þiirlerime bakýp,
Hayatýnda biti mi var yoksa? diyenlere,
Hayatýmda biri yok,
Birinde hayatým var, diyesim geliyor aslýnda...

Ve eðer unutmam gerekiyorsa seni,
Býrak sindire sindire yapayým bunu.
Çünkü korkuyorum,
Aklýmýn zamansýz öldürdüðü,
Yüreðimde amansýz dirilir diye..
Sonra mahvolurum,
Ne sen beni tanýyabilirsin,
Ne de ben seni...

Günlerden pazartesi bugün,
Aylardan aralýk,
Sonbaharý bitireli bir ay oldu ama,
Ben hala sonbahardayým,
Ben hala kasýmdayým...

Yokluðun küresel ýsýnma misali,
Hala sonbaharý yaþatýyor bana,
Hala bir kaç yaprak düþüyor dalýndan.
Her þey sonbahar gibi yokluðunda,
Anýlar da sonbahar gibi,
Hepsi öylesine koyu ki,
Her biri birer birer dökülüyor dalýndan.
Bir ben dökülmedim, kýþa inat,
Bir ben kaldým bu sonbahara direnen...

Ben;
Ruhumun sonbaharýnda,
Dalýnda kalan tek yapraðým.
Ben düþmedikçe dalýmdan,
Ne kýþ gelecek,
Ne de sonbahar, son bulacak...

Neden mi inat ediyorum?
Çünkü bekleyemem bir sonraki sonbaharý.
Bilirsin beklemeyi pek sevmem ben ama,
Kimseyi de beklemedim sen kadar...

Hani gidiþin ve yok oluþun dedim ya,
O vakit söyle bana,
Bu bir gidiþ mi?
Yoksa yok oluþ mu?
Çünkü bilirsin giden beklenir,
Yok olansa unutulur.
Tabi o da nasýl olacaksa artýk...

Bir sonraki sonbaharý bekleyemem dedim ama,
Sen yoksan, bana her mevsim sonbahar,
Sen yoksan, ben tek mevsim yaþarým.
Sen yoksan, yeþil çiçekler de yok,
Mavi gökyüzü de.
Sen yoksan, tek renk var benim için,
O da sonbaharýn rengi.
Sen yoksan, her þey koyu kahverengi.,
Sen yoksan, her þey soluk,
Ben gibi...

Bu da son þiir olsun,
Yokluðuna yazýlan,
Hüzün ve gözyaþlarýna karýþan.
Demem o ki,
Dön artýk olur mu?
Ben yine beklerim... Musa Yalçýn




Sosyal Medyada Paylaşın: