kendine sürgündür aslýnda insan... kendine mülteci ...
-gözleri yosun kokulu çocuklarý sardý kollarýna-
-kahýr yüklenmiþ gökyüzünden utandý-
deniz bir efkar ülkesi
deniz
hüzzam bir ayrýlýk þarkýsýydý þimdi
günler
acýya bulanmýþ sönmeyen yangýn
aylar
solan mevsimlerin hüznü
yaþamak
matemli bir yalnýzlýk
yýllar
mülteci kýrgýnlýklar
var olmak -bunca yoklukta-
derin bir kayboluþ öyküsüydü
hiç kimse/siz sizleri
hükümsüz kýlan -hiç-likleriniz
evrensel adalet sayýlýrdý bu coðrafyalarda
devran yine döner
zaman/sýz sýzýlar kalýrdý orta yerde
sahip/siz sahipsizler
sahibi siz olan sahip/sizlikler ...
**
Kaderine sahip çýktýðý gün insan , kaderini deðiþtirmeyi de baþaracak ... Olan biten her þey, bizim ellerimizde þekillenerek kaderlerimize dönüþür... Kaderini davranýþlarýyla çizen insandýr ...
**
Mert Yiðitcan / istanbul - 22 aralýk 2015