Kalem Yorgun
Güneþ her sabah doðmaktan yorgun
Bu günde gülmekte zorlandý yüzüme
Gece kâbuslarýndan uyunmuyor
Dünden kalan yaðmur ýslatmýyor aþk ile
Ve kalem kýpýrdamýyor yerinden
Resmedemiyor çýplak kalan dallarý
Yedi renkli gökkuþaðýnda bulamýyorum aþký
Sen ve sana ait þiirleri
Yorgun düþmüþ kalem yazmýyor
Sabah olmak üzere
Kelime kelime anlatamýyor sevgimi
Her seferinde sil baþtan yapamýyorum
Mevsimler rüzgâr gibi esip geçiyor yanýmdan
Ne sarýyý yakalamak...
Ne yeþile tutunmak mümkün
Kalemde tükeniyor git gide
Koca çýnarlar yorgun
Rüzgâr oynatmýyor yapraklarýný
Aþk çýkýp gelmiyor bana
Avuç avuç ölü topraðý atýlmýþ sanki omuzlarýna
Sokakta çocuk sesleri duyulmuyor
Ah eski gençlik nerede
Kol kolada gezmiyorlar
Neler oluyor bu dünyaya
Kim kimden býktý?
Bizmi dünyadan dünyamý bizden
En son duraða yaklaþýyor yýllar
Saçlarýmýn beyazý kardan önce dökülüyor ellerime
Her bir teli yenik düþmüþ geçmiþe
Silkelenip kendime gelsem diyorum
Gelemiyorum iþte
Ruhum çoktan yorulmuþ bile
Kaç sihirli deðnek lazým
Dünlü yýllarý geri getirmeye
Anladýmki benle birlikte herþey yenik
Düþmüþ zamana
Bir kaç satýrda kalem kayýp gidiyor elimden
Bir þiir daha nasýl yazabilirim
Nasýl anlatýrým bu yorgun sayfalarda seni
Boþ kaðýt ayaklarýmýn dibinde
Kalem parmaklarýmýn arasýndan
Yine kayýp gitti
Kayýp gitti yýllar hayatýmdan
Ben kalemsiz
Ben þiirsiz
Ben sensiz geçen günleri saymam yaþamdan
Gamze YAÐMUR
12/12/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.