Sevgililerim

Þu fanus-ý hayal yok mudur ?
Batýný zahir görmeye çalýþan dekadanlarýn,
Rahimden günahsýz cenini çýkarýrmýþçasýna verdikleri acýlarýn.
Yok mudur cezasý ?

Adaletin balyozu ezmeyecek midir tekmeleyen bacaklarý ?
Belki, adaleti týkamýþlardýr paradoksun kafesine,
Çaresiz kalsýn, aciz kalsýn, zalimler alim olsun diye.
Her taraf zulüm, kan revan içinde boðulsun diye.

Yok mudur komadaki sorulara bir doktor ?
Hayli yoruldum artýk sevgililerim.
Ölümüm ve Duygum benim,
Özüm bilinmez, sözüm dinlenmez nedendir bilemedim.

Gönül bir baðlanmýþ ki sorma,
Terkeyledi çeþmi zerkam, a dostlar bulun bana bir deva.
Meyhane topraðýyla teyemmüm edilen yüzler arasýnda,
Yoruldu artýk bu ruh ve bu beden.

Alnýmdaki hakir damgasý ile yýðýlýyorum yere, buðulu camlarýn ortasýnda.
Sakýn ola ki sorma bu densize, neden yýðýldýn diye,
Pes ettim, yitirdim umudu, terk edip diyar-ý elemi.
Gideceðim, tutacaðým sevgilimin ellerini,
Elveda...


Sosyal Medyada Paylaşın: