Çocuk Düşlerim

Acý acý kývranýyor düþlerim,
Nemli bir hava çýkýp segâh perdesinden,
Yürek denen et parçasýný sýktýkça,
Özünü arýyor yitirilmiþ benliðim.

Karýþ karýþ,
Harf harf,
Bulut bulut...

Tâ ki aðlayan çocuk susana dek.

Sus çocuk!
Hâlâ anlamadýn mý?
Ben yetmem sana.

Tepedeki köyü gördün mü?
Kuþ ol ve uç oraya.
Her aþtýðýn tepede, baþka bir tepe düþle!
Kanadýný saðlam çýrp ki ürpereyim.
Var git hadi, gökyüzü senin.

Sana ’sonsuz’ müjdelendi duymadýn mý?
Hâlâ mý istersin oyuncaðýný?

Avuçlarýn dolduðu kadar al çocuk!
Bu misketler senin.
Getir o temiz ellerini, önce öpeyim.
Hiç kirletme olur mu?
Bu günahsýz minik kalbi, elleri,
Gönlümde filizlenen inancýn suyu,
Senin mahsumiyetin.


Bir daðýn tepesinde, aðaca yaþlanmýþtým.
Yanýk yanýk bir kaval,
Ama duyduðum ney sesi,
Huzuru mest etmiþti, uykuya dalmýþtým.
Gördüklerim rüyadýr.
Çocuk, ölmediðine inandýðým düþlerim,
Köy dünyam,
Mavi sonsuzluðum
Rüyayý gördüren de aradýðým hayadýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: